Zoon Paul: ‘Deze dood had hij gewenst...’

De nabestaanden van tv-icoon Dick Passchier (84) hebben vorige week maandag in alle stilte afscheid van hem genomen. Aan Story vertelt zijn jongste zoon Paul (54) hoe Dick overleed en waarom hij zijn eigen afscheid regisseerde…

Nabestaanden

Verslagen hebben de nabestaanden van Dick Passchier gereageerd op het overlijden van hun geliefde man, vader en grootvader. Hoewel de NCRV-legende al jarenlang te kampen had met de ziekte van Parkinson, kwam zijn dood onverwacht. Story bezocht Dick en zijn charmante vrouw Coks (81) kortgeleden nog in hun appartement in een woonzorgcentrum in het Friese plaatsje Kollum. Tijdens dat interview en de fotoreportage maakte hij een vitale indruk. Toch sloeg het noodlot niet veel later toe, en blies Dick op vrijdagochtend 29 september op 84-jarige leeftijd zijn laatste adem uit. ‘Eigenlijk was het een dag zoals elke andere,’ blikt zijn jongste zoon Paul (54) tegenover Story terug naar het fatale moment waarop hij zijn vader verloor. ‘Hij werd zoals elke ochtend door het meisje van de thuiszorg verzorgd, en kreeg van haar een schone onderbroek aangereikt, waarop hij het nummer Een broekje in de branding van Gerard Cox begon te zingen. Dat jonge meisje kende dat hele nummer niet, maar ze heeft hem heerlijk laten uitzingen. Nadat hij aangekleed was, maakte mijn vader voor zijn stoel in de woonkamer een klein sprongetje, zoals hij dat elke ochtend deed. Dat noemde hij altijd zijn ‘kuitenflikkertje’.

Hartstilstand

Hij zei toen al wel tegen mijn moeder dat hij een beetje last had van zuur in zijn slokdarm, en nam hierop een glaasje cola, want dat hielp vaak wel. Vervolgens ging hij met zijn looprek, dat hij met zijn kenmerkende humor ‘mijn Mercedes’ noemde, naar beneden om de krant uit de brievenbus te halen. Daar kreeg hij een hartstilstand en zakte in elkaar. De dokter van het zorgcentrum was er snel bij, en zag direct wat er aan de hand was. Die wist ook dat mijn vader een niet-reanimerenverklaring had afgegeven, dus er is geen ambulance gebeld. Mijn vader had nog heel even een zwakke polsslag, maar was binnen een minuut overleden. Toen mijn moeder zich na een minuut of tien afvroeg waar mijn vader toch bleef, is ze naar beneden gegaan en werd ze bij de lift al opgevangen met de mededeling dat het niet goed was met haar man. Toen is ze uiteraard meteen naar hem toegegaan, is ze bij hem neergeknield en heeft ze zijn hand nog even vast kunnen houden. Maar toen was hij dus al overleden...’

Lees het hele verhaal in Story. Editie 41 ligt nu in de winkel.

Wil je niets meer missen van Story? Neem een abonnement. Profiteer nú van onze speciale herfst-aanbieding: 10 nummers voor slechts €10

Beeld: Peter Smulders