Hans Kazàn na vreselijke jeugd: ‘Als ik Wendy niet had ontmoet, zou ik een eenzame man zijn geworden’
Eind deze maand verschijnt de biografie van Hans Kazàn. Ter gelegenheid van zijn vijftigjarig jubileum dook schrijver Michel van Zeist in het veelbewogen leven van de goochelaar.
‘De conclusie die ik nu kan trekken, is dat ik een engeltje op mijn schouder heb. Maar liefst zeven keer keek ik de dood in de ogen,’ vertelt Hans aan Story.
Op 25 maart word je 70, en je zit dit jaar 50 jaar in het vak. Dat wordt gevierd met de biografie Hans Kazàn, de man die (bijna) alles kan. Auteur Michel van Zeist heeft diepgravend onderzoek gepleegd. Wat heb je over jezelf gelezen dat je niet meer wist?
‘Hij is er zo’n twee jaar mee bezig geweest. Af en toe kwam hij met anekdotes of gebeurtenissen die ik me echt niet meer kon herinneren. Zo heeft hij bijvoorbeeld met al mijn assistentes gesproken. Een van hen was Antje Monteiro. Wat ik nooit heb geweten, is dat ik haar min of meer heb gered. Toen ik Antje vroeg om mijn assistente te worden, was ze net gescheiden, stond ze er met haar dochtertje Romy alleen voor en was haar vader net overleden. Doordat ze met mij ging werken in mijn tv-programma’s op RTL4 kreeg haar leven dus weer structuur. Ik heb dat nooit geweten, maar ik ben blij dat ik daaraan heb mogen bijdragen.’
Er wordt uitgebreid ingegaan op je jeugd en de breuk met je ouders. Daarentegen was oom Ton heel belangrijk voor je.
‘Het verhaal van mijn jeugd, de vreselijke scheiding van mijn ouders en hoe mijn zus Ellen en ik als speelbal werden gebruikt... Liever denk ik daar niet meer aan terug, maar het mag in het boek niet ontbreken. Oom Ton was een broer van mijn moeder die een manege had. Voor mijn verjaardag kreeg ik van hem altijd een tienrittenkaart voor rijles. Ik vond het heerlijk om op de manege bij de paarden te zijn. Ook als er niemand was. Het werd, zeg maar, mijn toevluchtsoord. Met mijn oom sprak ik niet over de situatie thuis. Daarvoor was ik nog te jong. Maar hij moet het hebben geweten, want elke verjaardag eindigde ook in een ruzie tussen hem en mijn moeder. Hij overleed helaas veel te vroeg. Ik zal een jaar of elf, twaalf zijn geweest toen oom Ton stierf. Door zijn dood verloor ik ook mijn toevluchtsplek.’
Je zus Ellen is nog je enige naaste familie. Hoe is het contact tussen jullie?
‘Dat gaat eigenlijk heel goed. Zij is drie jaar jonger dan ik en heeft ook haar littekens vanwege onze jeugd. Door de jaren heen zijn we ieder onze eigen weg gegaan. Ellen heeft heel lang in het buitenland gewoond. Af en toe was er telefonisch contact. Maar de laatste jaren is dat, gelukkig, geïntensiveerd. Eigenlijk komt ze elk jaar wel een keer naar Marbella om Wendy en mij te bezoeken. Twee maanden geleden is ze hier zelfs nog geweest. En we bellen regelmatig. We weten nu in elk geval wat er in elkaars leven afspeelt. Met Ellen spreek ik nooit over het verleden. Dat ligt achter ons. We vinden het veel fijner om in het nu te leven en naar de toekomst te kijken. Maar ik besef heel goed dat mijn leven er anders uitziet doordat ik Wendy heb ontmoet en wij vijf kinderen hebben gekregen. Dat geluk is haar niet overkomen. Ik denk ook dat als ik Wendy niet had ontmoet, ik een eenzame man zou zijn geworden die een teruggetrokken leven had geleid.’
Jullie zoon Oscar is aan de dood ontsnapt, en zelf blijk je ook zo’n beetje zeven levens te hebben...
‘Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik een engeltje op mijn schouder heb. Ik heb inderdaad zeven keer de dood in de ogen gekeken. De eerste keer was toen ik vier was. Ik was in drijfzand terechtgekomen en kwam er niet meer uit. Ik zat er al tot mijn kin in, toen twee schoolmeisjes mij zagen en hun kleding en jassen aan elkaar knoopten en dat als een koord naar mij toegooiden. Op het nippertje was ik gered. In 1983 – Oscar was toen twee – gingen we op werkvakantie naar Tenerife. Ik besloot met Oscar een wandeling langs de baai te maken. Vanaf daar had je een prachtig uitzicht op de Atlantische Oceaan. Via een trappetje kon je de zee inlopen en dat wilde ik net met Oscar gaan doen toen Wendy eraan kwam. Zij vond dat Oscar beter nog een paar uurtjes kon slapen. Ik gaf Oscar aan en liep vervolgens de trap af. De golven waren heel hoog. En door de golven werd ik de zee in geslingerd. Secondes later was ik honderd meter van de kust verwijderd. Een uur lang heb ik in de zee voor mijn leven gevochten. Ik was doodmoe en kon niet meer. En toen waren daar die twee duikers. Zij hebben mij naar een boei laten zwemmen waarna ik gered ben. Als ik Oscar bij me had gehad... Verder heb ik twee hartaanvallen en een aneurysma overleefd. Ook was er de goocheltruc dat ik mezelf in een glazen kist had opgesloten. In mijn schuur ging ik droog oefenen en plotseling viel de deksel op de kist en zat ik opgesloten. Met als gevolg dat de zuurstof opraakte. Ik kreeg het steeds benauwder. Met een creditcard die in mijn broekzak zat, heb ik uiteindelijk het slot open gekregen. Maar het had niet veel langer moeten duren. En dan was er nog die blikseminslag die een gat in mijn auto boorde. Ben Cramer reed achter me en zag het gebeuren. Ik snap nog steeds niet hoe de bliksem mijn auto trof en ik er heelhuids uit kon stappen. Volgens Ben leek het op een scène uit Back to the Future.’
Lees het hele verhaal in Story. Editie 11 ligt nu in de winkel of lees het artikel via Lossebladen.nl.
Een proefnummer scoor je nu met 25% korting en zonder verzendkosten.
Wat anderen nu lezen
Hans Kazàn ontroerd door aanwezigheid 'verloren' zus op 70e verjaardag
Wat is er gebeurd met Hans Kazàn?
Onderscheiding voor Hans Kazàn: goochelaar benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau
HLF8-presentator Sam Hagens: ‘Voel me genaaid’
Simon Keizer kreeg het 'benauwd' van nieuwe plannen voor solocarrière
Zien! Eerste speciale postzegels met silhouet koning Charles onthuld
Famke Louise emotioneel na comeback op podium
BN’ers vragen torenhoge bedragen in schnabbelcircuit
Johnny de Mol geëmotioneerd tijdens ontroerend optreden in HLF8
Zoon over situatie Linda van Dyck na hersenbloeding: ‘Ze knokt zich door het leven’